چرا علی نصیریان هیچ وقت به رادیو نرفت؟

نصیریان در پاسخ به این سؤال که بسیاری از افرادی که نام بردید در رادیو هم حضور داشتند ولی چرا شما هیچ وقت جذب رادیو نشدید؟ گفت: دلیلش این بود که تمام عشق و علاقه من به بازیگری بود و دوست داشتم اکت داشته باشم و مقابل مردم باشم و با انسان‌ها رابطه برقرار کنم. گرچه خیلی آدم اجتماعی نبودم چون تک فرزند و تنها بودم، ولی دوست داشتم با مردم ارتباط زنده داشته باشم.

وی در پاسخ به این سؤال که چرا وقتی به دهه ۳۰ می‌رسیم هنوز نمی‌دانیم که آقای نصیریان آیا راهشان به بازیگری، کارگردانی و یا حتی به نمایشنامه‌نویسی ختم می‌شود؟ گفت: تمام این موارد ضرورت‌های کاری ما بود و در خود فرنگ (کشورهای دیگر) اصطلاحی به‌ عنوان «مدیریت صحنه» داشتند که گروه تئاتر را اداره می‌کردند و در قرن ۱۹ تازه کارگردانی در تئاتر مطرح شد.

نصیریان گفت: از همین مدیریت صحنه، کارگردانی را یاد گرفتم و بعد از آن مبانی و اصولی که به صورت جدی در درس‌ها مطرح می‌شد را یاد گرفتم و وارد کارگردانی شدم که جزو نیازهای آن دوره بود ولی علاقه شخصی من بازیگری بود و به همین دلیل اگر متنی هم می‌نوشتم، خودم هم بازی می‌کردم.

وی افزود: در دوره‌ای که ما کار می‌کردیم چون اساساً هیچ نوع درآمد و منفعت مادی برای ما نداشت بنابراین فردی که در این عرصه می‌ماند کسی بود که عشق و علاقه داشت و این عشق او را وادار می‌کرد که در این حوزه بماند وگرنه فایده و سود مالی نداشت در صورتی که امروز اینگونه نیست و شما می‌بینید اولین چیزی که برای افراد در این عرصه مطرح است مسائل مادی است، لذا آن عشق کمرنگ‌تر شده است.

بازیگر سینما و تلویزیون گفت: بعد از جامعه باربد به تئاتر سعدی رفتم و آنجا پنج ماه بودم که به ۲۸ مرداد رسیدیم که تئاتر را آتش زدند و به هنرستان هنرپیشگی رفتم که دوره سه‌ساله داشت و تنها مدرسه آموزش نمایش و تئاتر بود و مدرک دیپلم هم می‌داد. اساتیدی مانند استاد نامدار، استاد حجازی، استاد آل آقا، استاد جنتی عطایی در این مدرسه بودند.

علی نصیریان گفت: در سال ۱۳۳۶ بعد از اینکه فارغ‌التحصیل شدم به اداره هنرهای دراماتیک رفتم که دکتر فروغ رئیس ما بود و در نمایشنامه پدر استرینبرگ بازی کردم که دکتر فروغ کارگردان بود و من در این اداره هنرهای دراماتیک استخدام شدم، که برای من هم خیر بود و هم شر. از این نظر خوب بود که نمی‌گذاشت من قاطی فیلم‌فارسی بشوم و البته خود من علاقه‌ای به فیلم‌فارسی نداشتم و به تیپ کاری من نمی‌خورد و در سال ۱۳۴۸ و ۱۳۴۹ بود که با فیلم گاو بازیگری در فیلم را شروع شد.