نقد بازی need for speed Heat

بازی Need For Speed Heat در بهترین حالت هم کیلومترها با نسخه‌های تحسین شده سری چون موست وانتد فاصله دارد اما این اولین بار در ۵ الی ۶ سال اخیر است که گوست گیمز با هیت جفت پایش را از روی ترمز برداشته و کمی پدال گاز را فشار می‌دهد.

اگر نسخه‌های قدیمی‌تر و دوران طلایی نید فور اسپید را تجربه کرده باشید، هیت یکی از آن نسخه‌هایی نخواهد بود که داستان و کاراکترهایش بعدها در ذهنتان باقی بماند اما احتمالش هست که روزی در صحبت با گیمرهای نسل جدیدتر بگویید هیت همان شروعی بود که نید فور اسپید برای ایستادن روی پایش به آن نیاز داشت. می‌پرسید چرا بازی Need for Speed Heat ما را به آینده امیدوار می‌کند؟ اجازه دهید در بررسی ویجیاتو با هم به پاسخ این سوال برسیم.

مدتی پیش در یکی از برنامه‌های ویدیویی ویجیاتو برایتان از فراز و نشیب سری نید فور اسپید گفتیم؛ اینکه تاریخچه این جنون سرعت ۲۵ ساله ثابت می‌کند گیمرها دنبال چی هستند و نید فور اسپید هیت در تئوری تقریبا همه آن‌ها را دارد جز آنکه سازنده‌اش استودیوی خوش سابقه‌ای نیست که انتظاراتمان را ازش بالا ببریم.

اما حالا با تجربه بازی Need For Speed Heat باید اعتراف کرد که گست گیمز حداقل می‌داند چطور برخی از اشتباهات گذشته‌اش را تکرار نکند. بیاید از بزرگترین ضعف نسخه قبلی یعنی Payback‌ شروع کنیم: لوت باکس‌ها و پرداخت‌های درون برنامه‌ای. همانطور که الکترونیک آرتز هم پیش‌تر وعده داده بود، در هیت هیچ خبری از لوت باکس‌ها و آیتم‌های این شکلی نیست. برای خرید اتومبیل‌ها، شخصی‌سازی و ارتقا آن‌ها و هر کار دیگری میان‌بری وجود ندارد، لازم نیست بعد از پرداخت ۶۰ دلار باز هم دست در جیبتان کنید و بازی به جای پول از شما تلاش و مهارت طلب می‌کند.

گیم‌پلی و سیستم هندلینگ ماشین‌ها تقریبا مشابه همان چیزی است که در پیبک هم دیده بودیم. تمام اتومبیل‌ها حتی در تنظیمات دریفت هم انگار با چسبی قدرتمند به زمین چسبیده‌اند و چرخش چرخ‌ها حسی مشابه بازی کردن با کیبورد را منتقل می‌کند. این سیستم هندلینگ در مقایسه با بازی‌های روز دیگری چون سری فورتزا هورایزن و Grid شاید کمی تو ذوق بزند اما در مجموع تا حد زیادی به سلیقه شخصی شما باز می‌گردد و عادت کردن به آن هم غیر ممکن و سخت نیست.

ولی در عوض شهر Palm City که شباهتی غیرقابل انکار به میامی دارد، بهترین نقشه‌ای است که سری در چند نسخه اخیر به خود دیده. پالم سیتی نه به اندازه نسخه سال ۲۰۱۵ بی‌روح و مرده است و نه مثل Fortune Valley در پیبک، زشت و اعصاب خورد‌کن احساس می‌شود. اضافه شدن سیستم انتخاب بین شب و روز که الگویی مستقیم از Dying Light به حساب می‌آید، واقعا نتیجه داده است.

• امتیاز کاربران

  8.2/

• امتیاز متاکریتیک73

• ژانرآرکیدمسابقه‌ای
• تاریخ انتشار۱۷ آبان ۱۳۹۸
• پلتفرم‌هاایکس‌باکس وانپلی‌استیشن 4پی‌سی
• ناشر بازیالکترونیک آرتز
• سازندهگست گیمز
• حالت بازیتک نفرهچند نفره
• درجه سنی بازیمناسب برای نوجوانان

پالم سیتی در روز زیبا و درخشان است. نور آفتاب کمابیش از لای ابرها و نخل‌های بلند قامت به سطح آسفالت می‌رسد و شهر هم با برگزاری ده‌ها مسابقه ماشین‌سواری مختلف پر از هیایو است، مسابقاتی که همگی قانون هستند. در نتیجه در طول مسیر خبری از ماشین‌های عادی نیست، پلیس کاری با شما و حریف‌هایتان ندارد و مسیر هم با بلوک‌های پلاستیکی مشخص شده است. هر مسابقه مقداری مشخص پول هم در جیبتان قرار می‌دهد تا با آن بتوانید اتومبیل جدید خریده یا ماشین خودتان را ارتقا دهید.

اما با فرا رسیدن شب، پرسه زدن در خیابان‌های پالم سیتی واقعا حسی مشابه به دایینگ لایت دارد. رد شدن از بین ترافیک و جلوگیری از اصابت به خودروهای دیگر در مسابقات خیابانی کار آسانی نیست و نیروهای پلیس هم تا دندان مسلح و آماده هستند تا شما را دستگیر کنند. در صورت دستگیر شدن هم، مقداری پول و اعتبار چند برابری را که کسب کرده بودید، از دست می‌دهید و بله، مسابقات شبانه بازی هم در ۹۰ درصد اوقات جایزه‌ای جز اعتبار برای شما ندارد.

شاید در چند ساعت ابتدایی برای شما هم این سوال پیش آید چرا اصلا باید در شب مسابقه دهم؟ در روز که خطری نیست و شب هم با تمامی ریسک‌هایش به جای پول، فقط اعتبار و احترام برایم کسب می‌کند. اما خوشبختانه Heat با بالانس و تعادل بسیار خوبش نشان می‌دهد که چرا باید هم در شب و هم روز فعال باشید.

برای آزاد کردن اتومبیل‌های جدید و قطعات قدرتمند‌تر، باید به سطح مشخصی از اعتبار برسید. حتی هر کدام از ماموریت‌های داستانی هم برای شما سطح خاصی مشخص می‌کنند. بنابراین بازی با این سیستم اجازه نمی‌دهد روی یکی از این دو مقطع زمانی به تنهایی تمرکز کنید.

درست در تضاد با پلیس‌‌های نید فور اسپید سال ۲۰۱۵ و البته حریفان شما در هیت که روی درجه سختی مدیوم هم به راحتی یک دور کامل از شما عقب می‌مانند، خوشبختانه نیروهای پلیس تا این اندازه احمق نیستند و سیستم تعقیب و گریز هم بسیار پیچیده‌تر و کامل‌تر از چندین نسخه قبلی شده. در سطح هیت ۱، جا گذاشتن فوردهای کراون ویکتوریا پلیس به هیچ‌وجه چالش برانگیز نیست اما در عوض امتیازهایی هم که کسب می‌کنید، تنها در عددی بین ۱ و ۲ ضرب می‌شوند. اما با رفتن به سطوح بالاتر و پیدا شدن سر و کله اتومبیل‌های سریع‌تر و حتی هلیکوپتر، برای گم کردن پلیس‌ها به تمام مهارت و شانس خود احتیاج پیدا خواهید کرد.

اقدام هوشمندانه دیگر، استفاده دوباره از سیستم آسیب دیدن خودرو است. به این معنی که با هر تصادف و ضربه‌های مهلک پلیس، خودروی نازنین شما آسیب جدی می‌بیند و اگر نوار سلامتی آن به انتها برسد، بلافاصله به چنگ نیروهای ویژه پلیس خواهید افتاد. با رفتن به پمپ بنزین‌ها اتومبیل شما دوباره سالم می‌شود اما جالب‌تر آنکه این کار را تنها چند بار می‌توانید انجام دهید تا واقعا تعقیب و گریزهای Heat به اوج هیجان خودش برسد.

حتی در صورت فرار موفقیت‌آمیز، نیروهای گشتی همچنان تمام شهر را برای پیدا کردن شما زیر و رو می‌کنند و کافیست تا رنگ ماشین شما را لحظه‌ای ببینند تا تعقیب و گریز دوباره آغاز شود. این سیستم نه تنها هوشمندانه و جالب است، بلکه باعث می‌شود بارها و بارها سکانس افتتاحیه فیلم فوق‌العاده‌ای چون Drive برایتان زنده شود.

رفتار پلیس در طی روز کمی بیش از حد آرام است و آن‌ها حتی با دیدن سرعت‌های سرسام آور و دریفت کردن شما هم ککشان نمی‌گزد. این موضوع شاید کمی غیرمنطقی باشد اما در ایجاد تعادل و خلق دو اتمسفر متفاوت شب و روز نقش مهمی دارد. دو دنیا کاملا متفاوت اما هر دو جذاب که تنها به نظرم موسیقی نه چندان مناسب بازی در رساندن آن به کمال کم‌کاری می‌کند.

خیالتان از اتومبیل‌های گلچین شده (به جز برند تویاتا)، شخصی‌سازی و تنوع مسابقات هم راحت باشد. در لیست اتومبیل‌‌های بازی از ماشین‌های کلاسیک ژاپنی گرفته تا پیکاپ‌های آمریکایی دیده می‌شوند که بیشتر آن‌ها را تا ریزترین قسمت‌ها می‌توان شخصی‌سازی کرد. بازی Need for Speed Heat مانند نسخه قبلی، تمام مسابقاتش را از همان ابتدا رو نمی‌کند تا تنوع بازی از بخش‌های میانی به بعد کمرنگ شود. حتی برای تمام کردن هیت لازم نیست همه آن‌ها را تجربه کنید، به شخصه خوشبختانه تنها مجبور شدم دو تا از مسابقات آفرود را تحمل کنم.