قرار گیری گرافت ها بسته به چگالی آنها

پیوند واحد فولیکولر طبیعی ترین نتیجه را دارد و به عنوان استاندارد طلای فعلی در کاشت مو در نظر گرفته می شود. مراحل اساسی در کاشت مو شامل برداشت ناحیه اهدا کننده، تشریح و ذخیره سازی پیوند، ایجاد شکاف گیرنده و قرار دادن گرافت است. جدا از برداشت نواری، استخراج واحد فولیکولی (FUE) یکی دیگر از روشهای جدید در برداشت اهداکننده است. تغییرات در روش FUE شامل استفاده از پانچهای دستی، ماشینی و خودکار و استفاده از فناوری رباتیک است. موارد استفاده از کاشت مو فراتر از ریزش موی سر و الگوی زنان و مردان است که شامل کاشت مو در مناطق غیر پوست سر با ریزش مو مانند ابروها، مژه ها، سبیل، ریش و ناحیه شرمگاهی است. جراحی و ضربه عمدتاً قابل پیوند مو هستند با این حال استفاده از این روش برای آلوپسی های cicatricial اولیه همچنان بحث برانگیز است.

بنابراین اگر می خواهید کاشت مو انجام دهید و به دنبال بهترین کلینیک کاشت مو در رشت و ایران هستید،   آماده ارائه خدمات بوده و به سوالات شما در مورد کاشت مو پاسخ خواهد داد.

کاشت مو در طول سالها از پیوندهای پانچ بزرگتر به مینی پیوندهای کوچکتر و در نهایت به کاشت پیوند واحد فولیکولی تصفیه شده انجام شده است که امروزه توسط اکثر جراحان ترمیم مو انجام می شود. این پیشرفت در پیوند مو در شناسایی واحد فولیکولی به عنوان ساختار طبیعی فولیکول های مو در پوست سر انسان است. این ساختار بافت شناسی برای اولین بار توسط هدینگتون به عنوان یک واحد محدود حاوی 1 تا 4 فولیکول مو به همراه غدد چربی مرتبط با آن و قرار دادن عضله از ناحیه عضله از ناحیه رحم توصیف شد (تصویر 1). از آنجا که پیوند واحد فولیکولار از الگوی طبیعی ذکر شده فولیکول های مو در پوست سر انسان پیروی می کند، این روش طبیعی ترین نتایج را دارد و به عنوان استاندارد طلای فعلی در کاشت مو در نظر گرفته می شود. مفاهیم واحد و مراحل کلی وجود دارد که مشخصه این نوع جراحی است. با این حال، بسیاری از تغییرات و نوآوری ها در تکنیک ها و کاربردهای این روش وجود دارد.

تصویر 1. بخش افقی نمونه برداری از پوست سر، واحدهای فولیکولی حاوی فولیکول های مو، غدد سباسه و عضله آررکتور پیلی را نشان می دهد.

کاشت مو 

مراحل اساسی در کاشت مو، از جمله پیوند واحد فولیکولی، شامل برداشت در ناحیه اهدا کننده، تشریح و ذخیره سازی پیوند، ایجاد شکاف گیرنده و قرار دادن پیوندها است. روش پیوند واحد فولیکولار توسط لیمر آغاز شد و در اوایل دهه 1990 توسط برنشتاین و راسمن توضیحات بیشتری ارائه شد. از آن زمان، روش اصلی با برخی تغییرات، تغییرات و برنامه های اضافه شده یکسان باقی مانده است.

برداشت از اهدا کننده

• روش نوار بَرداری

در حال حاضر، متداول ترین روش در برداشت ناحیه دهنده، برداشتن یک نوار از نواحی اکسیپیتال و جداری پوست سر، با استفاده از یک تیغه یا چاقوی جراحی دو تیغه است (تصویر 2). برای به حداقل رساندن تراش فولیکولار، باید تیغه موازی با زاویه نگه داشته شود و جهت شاخه های مو و برش باید تا سطح زیر جلدی محل قرار گیری پیازهای مو انجام شود. برای تجسم بهتر ناحیه اهدا کننده، برخی از جراحان از دستگاه های بزرگنمایی مانند یک حلقه با بزرگنمایی عدسی 1.5 تا 4.0 برابر استفاده می کنند. نوار اهدا کننده ایده آل باید از ایمن ترین و ثابت ترین قسمت پوست سر اهدا کننده گرفته شود، که در بیشتر موارد در بین مرز فوقانی و تحتانی موهای اهدا کننده قرار دارد.

تصویر 2. برداشت تک نوار.

برای کاهش بیشتر تراوش فولیکولی، برخی از جراحان اصلاحاتی را در روش اصلی ایجاد کرده اند. دستگاه پخش کننده Haber دستگاهی با مجموعه ای از آرواره ها با 4 شاخه لبه تیز است. هدف این است که نوار را از طریق جدا کردن پوست در امتداد صفحه کالبد شکافی بافت طبیعی برداشت کنید. ابتدا یک برش نمره گذاری سطحی ایجاد می شود تا لبه های نوار مشخص شود ، سپس دستگاه به برش وارد می شود و در آخر دسته ها به هم فشرده می شوند تا لبه های زخم جدا شوند. اگرچه این دستگاه ممکن است در بعضی از بیماران مفید باشد، اما موارد خاصی وجود دارد که ممکن است جدا کردن بافت پوست با پخش کننده مشکل باشد، بنابراین ممکن است جراح مجبور به استفاده از تیغه چاقوی جراحی برای برداشتن ناحیه شود.

اصلاح دیگر روش برداشت نوار از طریق برداشتن نوار با کمک قلاب های پوستی است. پوست به صورت سطحی با تیغه چاقوی جراحی نمره گذاری می شود و سپس قلاب های پوستی دقیقاً در زیر لبه های زخم وارد می شوند. پس از قرار دادن، قلاب های پوست بلند شده و در جهت مخالف کشیده می شوند تا تجسم مستقیم واحدهای فولیکولی امکان پذیر شود. سپس از چاقوی جراحی برای برداشتن آرام نوار و بدون برداشتن فولیکول ها استفاده می شود.

دستورالعمل کلی برای به دست آوردن نوارهای اهدا کننده که منجر به ایجاد زخم های خطی بسیار نازک می شود، به دست آوردن نوارهای بلند و باریک است. به عنوان مثال، برای جلسات منظم کاشت مو (1500-2500 گرافت)، عرض ممکن است از 1.0 تا 1.5 سانتی متر باشد، در حالی که طول آن از 20 تا 30 سانتی متر بسته به تراکم واحد فولیکولی بیمار و نیاز کل پیوند، بسیار متفاوت است. عامل دیگری که در اندازه عرض نوار تأثیر می گذارد، سستی ناحیه اهدا کننده است. هرچه پوست شلتر باشد، نوار پهن تری قابل برداشتن است در حالی که هنوز می توانید زخم اهدا کننده را با حداقل کشش ببندید.

برای بیمارانی که ممکن است به بیش از یک جلسه کاشت مو نیاز داشته باشند، در صورت به دست آمدن نوارها از نواحی اهدا کننده جدا از جای زخم قبلی، روش های بعدی ممکن است منجر به زخم های خطی متعدد شود. برای جلوگیری از این اتفاق ، روش این است که جای زخم قدیمی را با نوار فعلی ترکیب کنید، بنابراین، حتی پس از چندین عمل جراحی، یک اسکار ایجاد می شود. به طور کلی، نوار بعدی برای کشش کمتر هنگام بستن زخم، باید باریکتر از جراحی های قبلی باشد. علاوه بر این، تکنیک های دیگر، مانند ماساژ پوست سر برای بهبود شلی و بسته شدن دو لایه برای جای زخم های گسترده تر، ممکن است به بهبود نتیجه کمک کند.

• تکنیک های بستن

برای بستن زخم اهداکننده، مواد بسته کننده ای که معمولاً استفاده می شوند شامل بخیه های نایلون، پلی پروپیلن ، ویکریل یا مونوکریل یا منگنه است. تکنیک ها شامل بسته شدن مداوم تک لایه، بخیه های ترکیبی مداوم و احتباس، یا استفاده از منگنه ها است. بسته شدن با منگنه ممکن است زمان کمتری به طول انجامد. با این حال، بیماران ممکن است از ناراحتی بیشتر در طول دوره بعد از عمل شکایت کنند. در اینجا، در مرکز کاشت مو در دانشگاه بریتیش کلمبیا (UBC)، برای جراحی های جلسه اول، بسته شدن مداوم یک لایه با بخیه های نایلون یا پرولن 3-0 به طور معمول انجام می شود. این بخیه های غیر قابل جذب پس از 1 هفته برداشته می شوند. برای جراحی های بعدی، هنگامی که ناحیه اهدا کننده دارای شلی پوست سر کمتری است، ممکن است از یک بسته شدن دو لایه با مونوکریل قابل جذب یا ویکریل استفاده شود.

• بسته شدن به روش Trichophytic

نگرانی اصلی در مورد برداشت نوار ظاهر اسکار اهدا کننده است. در بیشتر مواردی که جراح یک نوار باریک و بلند با عرض باریک (مثلاً کمتر از 1 سانتی متر) بریده باشد و بسته شدن آن بدون کشش انجام شود، جای زخم اهدا کننده معمولاً بسیار کم است. با این حال، مواردی وجود دارد که ممکن است برای نیازهای بیشتر به پیوند، نوارهای گسترده تری بریده شوند. علاوه بر این، برای بیشتر بیماران و جراحان، بهبود حتی یک اسکار حداقل فوایدی دارد. به همین منظور ، مارزولا، رز و فرچت تقریباً در همان بازه زمانی استفاده از بسته شدن تریکوفیتیک در کاشت مو را ارائه دادند. این روش پس از برداشتن نوار دهنده انجام می شود و شامل ضد اپی تلیالیزه شدن یا برداشتن اپیدرم لبه زخم فوقانی یا تحتانی است (شکل 3 الف). سپس دو طرف با لبه ضد اپی تلیزه شده در زیر لبه دهنده دیگر تقریب می شوند. هدف از از بین بردن اپیدرم در لبه زخم این است که فولیکول های مو، که به طور سطحی بریده شده اند، در زخم حاصل رشد کنند، بنابراین، باعث کاهش ظاهر زخم می شود.

دستورالعمل کلی انجام یک برش بسیار سطحی دقیقاً زیر اپیدرم که از 1 میلی متر بیشتر نباشد، که این امر به منظور جلوگیری از آسیب دیدن قسمت دائمی فولیکول های مو در ناحیه برآمدگی صورت می گیرد. این مصادف با نتایج یک مطالعه است که به موجب آن تجزیه و تحلیل ریخت سنجی پیاز مو و اندازه گیری عمق ناحیه برآمدگی انجام شده است. میانگین طول فولیکول تقریباً 4.16 میلی متر بود، در حالی که طول ناحیه برآمدگی از 1.0 تا 1.8 میلی متر بود. عمق ناحیه برآمدگی از طریق کمبود واکنش CK15، نشانگر سلول بنیادی برآمدگی مشخص شد. بنابراین، برای جلوگیری از آسیب دیدن قسمت برآمدگی، باید برش تریکوفیتیک از سطح پوست کمتر از 1 میلی متر باشد.

http://orchidrasht.com/%DA%A9%D8%A7%D8%B4%D8%AA-%D9%85%D9%88-%DA%86%DA%AF%D9%88%D9%86%D9%87-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%9F-%D8%A7%D9%86%D9%88%D8%A7%D8%B9-%D8%B1%D9%88%D8%B4-%D9%87%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D8%A7%D8%B4%D8%AA-%D9%85%D9%88/