بررسی بازی demon souls

در دنیای بازی‌های ویدیویی، کمتر اثری مثل Demon’s Souls پیدا می‌شود که حتی بعد از گذشت ۱۱ سال، تازگی خودش را حفظ کرده باشد. گیم‌پلی و طراحی مراحل بازی، هنوز هم از اکثر بازی‌های سولز لایکی که این روزها منتشر می‌شوند به مراتب بهتر است و می‌شود همین الان هم پای تجربه‌ این شاهکار میازاکی نشست و خسته نشد.

با این حال، سونی و بلوپوینت تصمیم گرفتند که در اولین روزهای نسل نهم، دستی به سر و روی این بازی به یادماندنی بکشند و آن را با گرافیکی خیره کننده، دوباره به گیمرها هدیه دهند. بگذارید خیالتان را راحت کنم؛ اکسیر زیبایی بلوپوینت باز هم به شکل حیرت‌آوری جواب داده.

دیمنز سولزی که بعد از گذشت ۱۱ سال، دیگر ظاهر دلفریبش را از دست داده بود، حالا به لطف دانش نرم‌افزاری بلوپوینت و قدرت سخت‌افزاری کنسول نسل نهمی سونی، زیباتر از گذشته برگشته. نسخه بازسازی شده Demon’s Souls، به معنی واقعی کلمه زیباست و به روان‌ترین شکل ممکن روی بالاترین رزولوشون‌ اجرا می‌شود.

در طی ۲۰ ساعتی که پای بازی نشستم، فریم بازی در حالت پرفورمنس حتی یک دراپ مختصر نیز پیدا نکرد و در شلوغ‌ترین صحنه‌ها هم روی ۶۰ فریم قفل بود. این یک نکته مثبت بسیار حائز اهمیت برای ریمیک Demon’s Souls است. چراکه همیشه گیمرها از بابت قفل ۳۰ فریم بر ثانیه‌ای بازی‌های فرام سافتور روی کنسول‌ها شکایت داشتند.

۳۰ فریمی که ثابت هم نبود و هر از گاهی با فجایعی مثل سرزمین بلایت‌ تاون دارک سولز رو به رو بودیم که به خاطر افت فریم‌های شدید، عملا نمی‌شد برای ضربه زدن به دشمنان سرسخت بازی، زمان مناسب را پیدا کرد. اما بلوپوینت کامل این معضل را برطرف کرده. حالا شما به لطف سخت‌افزار قدرتمند پلی استیشن 5، می‌توانید Demon’s Souls را با یک گرافیک فوق‌العاده با نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه اجرا کنید و از تجربه‌ جذابی که پیش رویتان است نهایت لذت را ببرید.

جدای از این مباحث فنی، باید بگویم که بازسازی Demon’s Souls به معنی واقعی کلمه یکی از زیباترین آثاری است که تا حالا دیده‌اید. بلوپوینت کمی رنگ‌بندی بازی را نسبت به نسخه اورجینال تغییر داده و به جای استفاده بیش از حد از رنگ‌ قهوه‌ای، سراغ رنگ‌های جذاب‌تری مثل سبز و آبی رفته. به نظرم ایجاد این تغییر، یکی از مهمترین تصمیماتی بوده که بلوپوینت در جریان بازسازی Demon’s Souls گرفته.

به لطف این موضوع، چشم‌انداز مناظر، عمارت‌ها، برج‌ها و حتی سیاه‌چال‌های بازی، جذاب‌تر از گذشته شده‌اند و حس و حال دنیای تاریک و خشن بازی را بهتر به مخاطب القا می‌کنند. اما خب قضیه فقط به همین جا ختم نمی‌شود. بلوپوینت واقعا Demon’s Souls را جادو کرده و اگر نسخه اصلی را تجربه کرده باشید، با پوست و استخوانتان این موضوع را درک خواهید کرد. به نظرم شگفتی بصری Demon’s Souls جایی شروع می‌شود که اولین ضربه را به بدن آن ونگارد چاق وارد می‌کنید.

بدن ونگارد نسبت به هر ضربه‌ شمشیر شما، یک واکنش متفاوت از خود نشان می‌دهد و دیدن این موضوع واقعا شگفت‌انگیز است. اما این شگفتی‌ها فقط به همین نقطه از بازی خلاصه نمی‌شود و بلوپوینت تا جایی که بالاخره به بالای برج پادشاه آلانت می‌رسید به سورپرایز کردن شما ادامه می‌دهد. در یک کلام بازسازی Demon’s Souls به شدت زیباست و به نظرم بهترین چیزی است که ما می‌توانستیم در شروع نسل نهم کنسول‌ها ببینیم. اما نکته اینجاست که دستاوردهای بلوپوییت با Demon’s Souls فقط به جلوه‌های بصری خلاصه نمی‌شود. نه، جذاب‌ترین کاری که بلوپوینت روی بازی انجام داده، مربوط به بخش صداگذاری است.

حالا هر ضربه شمشیر شما، واقعا صدای شمشیر می‌دهد و بعد از هر ضربه احساس نمی‌کنید که دارید روی چند صفحه کاغذ خراش می‌اندازید. نه، در بازسازیDemon’s Souls وقتی که بک‌ استب می‌زنید یا بعد از پری کردن ضربات دشمنان شمشیر خود را در شکمشان فرو می‌کنید، قشنگ حس می‌کنید تیزی سلاح‌تان دارد بدن یک موجود زنده را پاره‌ و استخوان‌های سر راهش را خرد می‌کند. این موضوع حس و حال تازه‌ای به بخش اکشن بازی بخشیده و برخی اوقات بازی واقعا آنقدر تحریکتان می‌کند که به جای اجرای ضربات معمولی، بیشتر دشمنان را با بک استب کردن زمین‌گیر کنید.

اما این وسط یک نکته باقی مانده که هنوز در موردش صحبت نکردم. گیم‌پلی نسخه اورجینال Demon’s Souls هنوز هم به قدری خوب است که شاید کم‌تر ایرادی بتوانید از آن بگیرید. بلوپوینت هم به خاطر همین موضوع، خیلی در کدهای گیم‌پلی بازی دست نبرده. نه اینکه این موضوع بد باشد، اما به نظرم یک سری از ویژگی‌های بازی هم جای بهبود و به‌روزرسانی داشتند که متاسفانه شاهد چنین چیزی در بازسازی Demon’s Souls نیستیم.

به عنوان مثال، از زمانی که اولین نسخه دارک سولز منتشر شد، شما می‌توانستید با بالا نگه داشتن شیلد، همزمان با فشردن کلید L2 ضربات دشمنان را پری هم بکنید. اما از آنجایی که انجام این کار در Demon’s Souls اورجینال ممکن نبود، در نسخه بازسازی شده هم شما قادر به انجام آن نیستید. البته قضیه فقط به همین جا ختم نمی‌شود و جزئیات ریز و درشت زیادی در بازی‌ هستند که مشکل به حساب نمی‌آیند اما به نظرم بلوپوینت می‌توانست آن‌ها را بهبود ببخشد.

از طرفی، بازی‌ آنقدرها از ویژگی‌های منحصر به فرد دوال سنس در القای حس و حال بازی به مخاطب استفاده نکرده که اگر بخواهیم خیلی قضیه را جدی بگیریم، می‌تواند یک ایراد مهم برای Demon’s Souls باشد. اما جدای از این موارد، واقعا هیچ ایراد دیگری به گیم‌پلی و طراحی مراحل Demon’s Souls وارد نیست و بلوپوینت با دست نزدن به این موارد، ثابت کرده که میازاکی در سال ۲۰۰۹ چه شاهکاری خلق کرده بوده و خیلی‌ها از آن غافل بودند.

به عنوان کلام پایانی، بازسازی Demon’s Souls یک تجربه کامل است و هیچ کم و کسری ندارد. محیط‌های تماشایی بازی، حالا به لطف قدرت سخت‌افزاری PS5، دیدنی‌تر هم شده‌اند. گیم‌پلی بازی نرم و روان است و جای هیچ گله و شکایتی برایتان باقی نمی‌گذارد. از نظر طراحی مراحل نیز که بلوپوینت کاملا به نسخه اصلی وفادار بوده و همان شاهکاری که ۱۱ سال پیش تجربه کردیم را به شکلی صیقل داده شده جلویمان گذاشته. بنابراین، چرا باید از بازی ایراد الکی گرفت و نمره کامل را به آن نداد.