افرادی که تتو و خالکوبی می‌کنند چه شخصیتی دارند؟

به نظر می‌رسد تتو زدن و خالکوبی کردن هویت خودش را از دست داده باشد، دیگر گذشت روزگاری که خالکوبی حکم شجاعت داشت و نمادی برای قدرت‌نمایی بود.

مجله مهر - شراره داودی: «پدرم؛ خداحافظ ولی هرگز نخواهی رفت از یادم» این جمله را روی کمرش خالکوبی کرده، کلمه «پدرم» را تحریری نوشته و پررنگ‌تر از بقیه، می‌گوید این تتو تنها چیزی است که حتی وقتی بمیرم هم با من در قبر می‌گذارند، می‌خواستم چیزی به یاد پدرم داشته باشم. نامش رضا است، ۲۶ سال سن دارد و پدرش را چند سال قبل از دست داده و همین دلیلی شده برای اینکه این نوشته را روی بدنش خالکوبی کند، البته می‌گوید دلش نمی‌خواسته در معرض دید باشد و بیشتر برای دل خودش زده و به رخ کشیدن آن را نمی‌پسندد.

اما همه مثل رضا نیستند، خیلی‌ها تتو را به خاطر داشتن ظاهر و قیافه متفاوت انتخاب می‌کنند، لذت می‌برند از اینکه درد را تحمل کنند، از اینکه در مرکز توجه گروه‌های دوستان باشند، دوست دارند از اینکه آن‌ها را افرادی با تحمل بالا خطاب کنند و بزرگ بدانند، برای خیلی‌های‌شان اصلا طرح تتویی که می‌زنند معنی خاصی ندارد، مثل کامران؛ می‌گوید که فقط دلش تتو می‌خواسته، از دفتر طرح‌ها هرکدام که بزرگتر و پر جزئیات بوده را انتخاب کرده و حالا دست‌ها و پاهایش پر از طرح‌های عجیبی است که تنها برای نشان دادن و شاید قدرت‌نمایی زده است.

تتو یا خالکوبی همان نقش‌هایی با ماندگاری طولانی هستند که روی پوست زده می‌شوند، روزگاری این طرح‌ها نمادی برای تمایز قبیله‌ها با هم بود، بعدتر می‌شد خالکوبی به روش سنتی را در میان بزرگان هر روستا دید، اما امروزه جریان تا جایی ادامه پیدا کرده که خالکوبی برای پسرها و دخترها تنها یک «مُد» به حساب می‌آید.

برخی متن‌های سوزناک را به هرچیزی ترجیح می‌دهند، همین که بخشی از کمبودهای زندگی را با استفاده از سرنگ‌های رنگی روی پوست حک کنند، احساس می‌کنند کار بزرگی انجام داده‌اند، همان‌طور که محسن ۱۴ ساله روی دستش نوشته است؛ «خرابِ روزگاریم» و می‌گوید از زندگی خسته شده و دلش نمی‌خواهد زنده باشد، این طرح را هم روی دستش و جایی که دید زیادی دارد، زده تا همه حال و روز او را بدانند.

شکایت از روزگار و شِکوه از شرایط موجود یکی از اصلی‌ترین دلایل خالکوبی است، چه آن‌که اشعار غم‌آلود زیادی را می‌توان دید که برای تتو استفاده می‌شود، به نظر می‌رسد این نوع اعتراض به اوضاع با آسیب رساندن به بدن دست کم میان جوانان طرفدار زیادی دارد.

آرش جوان دیگری است که نام برادرش را «علی» را روی دستش نوشته، چون به گفته خودش خیلی دوستش دارد، اما دوستانش به این حرف او می‌خندند و می‌گویند به جای این‌کارها به بردارت بیشتر احترام بگذار! اما علی، برادرِ بزرگ به نظر غمگین‌تر و طلبکارتر به نظر می‌رسد، او روی دستش عبارت «نفرین به جهانی که غمش نسبت ما شد» را نوشته است، عصبانی به نظر می‌رسد و از آن بچه‌های منزوی است که نسبت به هر توجه و نگاهی عکس العمل خشن نشان می‌دهد و چشم‌غره می‌رود. خیلی از کسانی‌که خودشان تتو می‌زنند، این‌کار را هنر نقاشی می‌دانند؛ نقاشی‌هایی با ظرافت و جزئیات بالا که هنگام کشیدن آن‌ها باید تمرکز زیادی داشته باشند و همه تلاششان را برای رسیدن به بهترین طرح در اولین اقدام داشته باشند، چون جبران اشتباه در طراحی کاری سخت و دردناک است.

مهران ۳۰ ساله است و خودش کار تتو انجام می‌دهد، می‌گوید اگر مامورهای پلیس او را با سر و وضع واقعی‌اش ببینند، حتما دستگیر و مجازات می‌شود. اما چرا؟ مهران از فرق سر تا نوک پایش خالکوبی دارد، یک سمت بدن روایتی از زندگی یک انسان را کشیده؛ از به دنیا آمدن و بزرگ شدن و مدرسه و دانشگاه و کار و ازدواج و فرزند و در نهایت مرگ! سمت دیگر بدنش را هم چرخ دنده خالکوبی کرده، چرخ‌ دنده‌های سه بعدی با سایزهای مختلف که کنار هم قرار گرفته‌اند. اما او معمولا لباس‌های یقه‌دار با آستین‌های بلند می‌پوشد و موهایش را هم بلند نگه‌می‌دارد.

مهران برای افراد زیادی تتو زده و تجربیات زیادی دارد، او می‌گوید که خیلی‌ها فقط برای اینکه خودی نشان بدهند، این کار را انجام می‌دهند و تعریف می‌کند که بچه‌های جنوب شهر بیشتر به دلیل کمبودهایی که در زندگی‌های شان دارند، اشعار غمگین می‌نویسند یا طرح‌های خیلی بزرگ را انتخاب می‌کنند، انگار دردی که سوزن برای‌شان به وجود می‌آورد، آرام‌شان می‌کند. اما بچه‌های بالا شهر و به اصلاح مایه‌دار، بیشتر طرح‌های حجمی و عجیب را می‌پسندند و شاید بتوان گفت از روی خوشی و برای اینکه بین گروه‌های دوستی مورد توجه قرار بگیرند، حاضرند این درد را تحمل کنند، تتوهای رنگی بین این گروه هم رواج زیادی دارد.

مهران توضیح می‌دهد که علاوه بر طرح انتخابی تتو که شخصیت افراد را نشان می‌دهد، محل تتو هم خیلی مهم است؛ بعضی‌ها با طرح‌های از پیش مشخص شده می‌آیند که معمولا پشیمان نمی‌شوند و دقیق هم می‌دانند کدام قسمت از بدن طرح را بزنند، اگر در معرض دید باشد، یعنی اینکه دل و جرات زیادی دارد و حرف اطرافیان هم برایش مهم نیست و معمولا هم قید کار کردن و استخدام در جایی را زده است، اما آن‌هایی که تازه طرح را می‌خواهند انتخاب کنند و درباره محل آن صحبت می‌کنند، کسانی هستند که احتمالا از تتو زدن پشیمان می‌شوند.

فرهاد یکی از افرادی بوده که از تتویش پشیمان می‌شود، او روی ساعد دست چپش طرح بزرگی از یک عقاب را داشته، یک روز که دیگر نمی‌توانسته عقاب سیاهش را تحمل کند، یک ظرف اسید می‌گیرد و ... خودش می‌گوید «با چشمانم می‌دیدم که پوست و گوشت دستم می‌سوخت و روی زمین می‌ریخت»، بعد از این موضوع دستش دیگر مثل اول نشد و تنها گوشت اضافه آورد.

می‌گویند نگاه عمومی به پدیده تتو در حال تغییر کردن است و خیلی‌ها هستند که برای پوشاندن زخم‌ها یا جای عمل از خالکوبی استفاده می‌کنند، اما این موضوع چندان در ایران دیده نمی‌شود و اصلی‌ترین دلیل را در همان «مُد» بودن یا متفاوت بودن باید جست‌وجو کرد.

در این میان دخترهای جوان هم از قافله عقب نمانده‌اند، کافی است سری به استخرها بزنید تا انواع و اقسام خالکوبی‌ها را روی بدن آن‌ها ببینید، فرق عمده تتوی دخترها با پسرها در حجم و انگیزه انجام این کار است، دخترها بیشتر در جاهایی که دیده نمی‌شوند، خال می‌زنند و معمولا هم طرح‌های کوچک مانند پرنده‌، گل‌ها و از این اقسام را انتخاب می‌کنند. انگیزه اکثر آن‌ها هم زیبایی و به مد روز بودن است، اصلا دخترها از اینکه کسی درباره خالکوبی پرستوی روی شانه‌شان حرف بزند، خوشحال می‌شوند و همین دلیلی است که این کار را انجام می‌دهند و با اینکه بعضی قسمت‌ها مثل داخل بازو، مچ پا و یا پشت گوش درد زیادی دارد، اما آن‌ها تحمل می‌کنند، چون طرح‌های دخترانه بیشتر به درد این قسمت‌ها می‌خورند.

خالکوبی روزگاری تنها برای یاغی‌ها و سرکش‌ها بود، نگاه چندان مثبتی نسبت به آن‌ها وجود نداشت، اما ستاره‌های دنیای بازیگری و ورزشکاران کسانی بودند که این شوی بزرگ را در تمام جوامع به راه انداختند، روزهایی بود که اگر یک بازیکن فوتبال خالکوبی داشت، تلویزیون صحنه‌های مربوط به او را خیلی نشان نمی‌داد یا عکس‌هایش را منتشر نمی‌کرد، اما حالا کار به جایی رسیده که در رسانه‌ای داخلی و خارجی اخباری می‌خوانیم مبنی بر اینکه «خالکوبی‌های مسی چه معنایی دارند؟» و داخل خبر، عکس تک‌تک تتوهای رنگی این بازیکن آرژانتینی را به وضوح منتشر می‌کنند. یا جانی دپ بازیگر مشهور هالیوودی روی تک‌تک انگشتان دستش نوشته‌هایی را خالکوبی کرده و روی بازو و ساعدش هم همین‌طور. اصلا چرا راه دور بویم؛ بعضی بازیگران و ورزشکاران خودمان هم این روزها نمایش تتو راه انداخته‌اند! 

با این اوصاف حالا در هر آرایشگاهی می‌توان کسانی را پیدا کرد که مشغول انجام تتو برای افراد هستند، به نظر می‌رسد خالکوبی کردن هویت اصلی خودش را از دست داده، گذشت زمانی که خالکوبی ابهت داشت و باعث ترس دیگران می‌شد، نسل جدید همه چیز برایش سرگرمی شده و از اینکه طرح داشته باشد، فقط بخش مُد بودن را مد نظر قرار می‌دهد.

کد خبر 3753834

https://www.mehrnews.com/news/3753834/%D8%A7%D9%81%D8%B1%D8%A7%D8%AF%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D8%AA%D8%AA%D9%88-%D9%88-%D8%AE%D8%A7%D9%84%DA%A9%D9%88%D8%A8%DB%8C-%D9%85%DB%8C-%DA%A9%D9%86%D9%86%D8%AF-%DA%86%D9%87-%D8%B4%D8%AE%D8%B5%DB%8C%D8%AA%DB%8C-%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D9%86%D8%AF

در گفت‌وگو با یک روانشناس و مشاور خانواده مطرح شد؛

علاقه به خالکوبی نشانه‌ اعتراض است یا بیماری روانی‌...

ایلنا: تمایل به نمایشِ زیبایی؛ قدرت و تفاوت این روزها با شیوه‌های غریبی انجام می‌شود. علاقه به پروتز بخش‌های مختلف صورت و بدن؛ انواع عمل‌های جراحی؛ تتو و خالکوبی که حالا دیگر مختص پسران نیست بلکه زنان و دختران نیز نمونه‌های کوچک و بزرگ؛ سیاه و سفید و گاه رنگی آن را بر نقاط مختلف بدنشان در معرض تماشا می‌گذارند.

به گزارش خبرنگار ایلنا، خالکوبی در سال‌های اخیر رواج پیدا کرده است. درباره پیامد‌های پزشکی و اجتماعی آن به دفعات صحبت شده است. خبرنگار ایلنا هم در گفتگو با فرشته پناهی (دکترای روانشناسی مشاوره و مشاور جوانان و خانواده) علل روانی این موضوع را بررسی کرده است.

 تمایل به نمایش و زیبایی در این روزها به شکل عجیب و غریبی نه در ایران که در جهان شیوع پیدا کرده. علاقه به پروتز بخش‌های مختلف صورت و بدن؛ انواع عمل‌های جراحی و این روزها خالکوبی که حالا دیگر مختص پسران نیست بلکه زنان و دختران نیز نمونه‌های کوچک و بزرگ؛ سیاه و سفید و گاه رنگی آن را بر نقاط مختلف بدنشان در معرض تماشا می‌گذارند. شاید در نگاه اول؛ نامش را بتوانیم مد بگذاریم. اما هر مدی پیام خاص خود را دارد، پیام این نوع تصویرگری بر روی بدن چه می‌تواند باشد؟

کاملا درست است. علامت‌هایی که روی بدن حک می‌شود؛ نوعی پیام است. فرد به این شکل سعی می‌کند گم کرده‌ی خود را روی بدنش حک کند. این گم کرده می‌تواند شخص باشد مثل مادر، پدر یا معشوقه. این گم شده می‌تواند یک دوره از زندگی فرد باشد. مثل کسانی که در کودکی مورد تجاوز قرار گرفته‌اند یا دوران نوجوانی و بلوغ سخت و ناهنجاری داشته‌اند. بدون درنظر گرفتن آنهایی که به پیروی از مد دست به انجام خالکوبی می‌زنند، کسی که دچار افسردگی یا عقده‌های روانی نیست؛ کمتر به سراغ این موضوع می‌رود. اگر هم میلی به این اقدام پیدا بکند از خود خواهد پرسید چه چیزی برای حک کردن روی بدنم دارم. می‌خواهم چه پیامی منتقل کنم و آیا نمی‌توانم روش موثرتری برای انتقال و انتشار پیامم داشته باشم؟

به نظرم؛ کسانی که با قصد و برنامه‌ریزی برای دست به این عمل می‌زند و حتی مبالغ هنگفتی برای آن هزینه می‌کنند؛ جملات تکراری و تصاویر مشخصی را تتو می‌کنند و همین موضوع نشان می‌دهد خالکوبی در ایران یک پیام شخصی نیست. مهم‌ترین پیام خالکوبی برای ما روانشناسان است و آن هم تمایل فرد به خودنمایی است. که آن هم ریشه‌های مختلفی دارد. اغلب مراجعین من بعد از مدتی از انجام خالکوبی پشیمان می‌شوند. زیرا افسردگی، اضطراب و استرسی که از علت‌های انجام خالکوبی‌ست؛ بعد از مدتی درمان می‌شوند اما اثر آنها روی بدن بعد از درمان، می‌تواند به موضوع دیگری برای استرس و افسردگی تبدیل شود و موجب پیامدهایی چون شرمساری در فرد باشد.

بسیاری از آنها به دنبال روش‌های مختلف پاک کردن خالکوبی از بدن خود می‌گردند. بخش دیگری از دلایل فرد مربوط به عشق و عاشقی‌های دوران نوجوانی و جوانی است. فرد؛ خالکوبی را برای کسی که او را دوست دارد انجام می‌دهد اما بعد از شکست در این عشق نمی‌تواند اثر آن را پاک کند و این خالکوبی خود به دلیلی برای افسردگی تبدیل می‌شود و مانع تلاش فرد در پاک کردن و فراموش کردن زندگی قبلی می‌شود.

 آیا فلسفه این تصویرگری را باید به سرخ‌پوستان و نشانه‌گذاری‌های آنها در روزگار خیلی دور برای نشان دادن گرایش‌های قبیله‌ای و اعتقادی نسبت داد یا در روزگار معاصر سراغ پهلوانان و لوتی‌ها و معرکه‌گیران و عیاران رفت و رابطه‌ای میان اندیشه‌ی جوان امروز با تفکر لوتی‌گری و عیاری پیدا کرد یا باید به رسم و رسوماتی چون سحر و جادو رجعت کرد؟ شاید هم این نوع تصویرگری فقط یک انگیزش زیباگرایانه در نسل کنونی‌ست که فلسفه خاصی هم ندارد؟

 متاسفانه جوان ایرانی زندگی آگاهانه‌ای ندارد. تلاش روانشناسان در داخل کشور دعوت به همین تفکر و آگاهی است. از نظر من؛ نه آن حالت مردانگی و لوتی‌گری انگیزه جوانان امروز است و نه زمینه‌های سحر و جادو بلکه بیشتر یک پیروی از مد است. حتی همان کسانی که در گذشته به نام عیاری، لوتی‌گری و مردانگی دست به انجام خالکوبی روی بدن خود می‌زدند آدم‌های نرمال و قابل اعتمادی نبودند. آنها هم جزو اقشار شکست خورده و آسیب دیده‌ی جامعه‌ بوده‌اند و هرگز الگوی درستی محسوب نمی‌شوند. به نظر من؛ در ایران فقط مد و تقلید کورکورانه؛ انگیزه انجام خالکوبی است. حداقل مراجعین من نه از ریشه‌های این قضیه اطلاع دارند و نه فلسفه آن را می‌دانند.گاهی حتی معنای جمله‌هایی که روی بدن خود خالکوبی کرده‌اند را نمی‌دانند. فقط چون فلان دوست‌شان این علامت یا جمله را خالکوبی کرده است‌ آنها هم دست به انجام این کار می‌زنند.

 آیا می‌توان در برخی این روش را نوعی اعتراض تفسیر کرد؟ اگر چنین مفهومی صحت داشته باشد؛ احتمالا نوع؛ اشکال و رنگ‌های بکار رفته حتی انتخاب اندام برای نمایش خالکوبی‌ها باید هدفمندی خاصی داشته باشند. در این‌صورت چگونه می‌توان این موضوعات را توضیح یا تفسیر کرد؟ شاید این نسل به اعتراض به شیوه‌ی مثلا گرافیتی قانع نیست و حالا شیوه‌های جدید اعتراضی را با نمایش تصاویر روی بدن خود درپیش گرفته است؟

فکر می‌کنید در دنیا چند درصد به خالکوبی به عنوان روشی اعتراضی نگاه می‌کنند؟ اطلاعاتی که مردم ایران از این موضوع دارند یک‌صدم اطلاعاتی که در جهان درباره خالکوبی منتشر شده؛ نیست. اطلاعات از طریق سایت‌ها و شبکه‌های مجازی منتقل می‌شود و اعتمادی هم به منبع انتشار آنها وجود ندارد. از تمام تعداد کسانی که خالکوبی می‌کنند کمتر از سه یا چهار درصد انگیزه‌های اعتراضی دارند. درباره آنها هم باید گفت اعتراض به این شیوه حاصل و نتیجه‌ای نخواهد داشت. فرد آگاه می‌داند که باید اعتراض خود را از مجاری موثرتر پیگیری کند. در دنیا این اعتراض از طریق هنر و موسیقی یا سیاست و فعالیت‌های اجتماعی پیگیری می‌شود و خالکوبی کمتر به عنوان بیانیه اعتراضی مورد توجه قرار می‌گیرد. ضمن آنکه خالکوبی‌ها اغلب روی نقاطی از بدن انجام می‌شود که قابل پوشاندن است. اگر من می‌خواهم از این روش به عنوان بیانیه‌ی اعتراضی استفاده کنم چرا باید آن را پنهان کنم؟ خالکوبی اغلب روی ساعد یا بازو انجام می‌شود. یعنی محل‌هایی که بتوان در موقع لزوم در جمع دوستانی که تاییدم می‌کنند؛ آن را نمایش بدهم و در جامعه‌ای که آن را ضدارزش می‌داند؛ آن را پنهان کنم. اگر انگیزه فرد اعتراض باشد قاعدتا باید خالکوبی را در نقاطی انجام دهد که پیامش منتقل و اعتراضش دیده شود. جوانان ایرانی در اغلب موارد ده درصد موضوع را می‌دانند و به نود درصد مابقی توجه نمی‌کنند.

 آیا خالکوبی واقعا ضدارزش است؟ چرا؟

همه انسان‌ها آزادند. من به آزادی فردی معتقدم اما همینطور اعتقاد دارم آزادی‌فردی باید به نفع آزادی جمعی محدود باشد. مثل مصرف مواد مخدر. با این توجیه فرد با مصرف مواد مخدر تنها به بدن خودش آسیب می‌زند و می‌تواند بگوید ربطی به کسی ندارد اما چرا در تمام نقاط دنیا تولید و توزیع و مصرف آن جرم است؟ شاید تتو در نگاه اول مربوط به بدن شخص باشد اما این موضوع توسط جامعه رصد می‌شود. اگر افراد در یک جزیره تنها زندگی می‌کردند اختیار انجام دادن هر کاری را داشتند اما وقتی مفهوم جمع و اصالت جمعی مطرح می‌شود فرد حق ندارد باعث آسیب بصری به جامعه شود یا نسل نوجوان و کودک را تحت تاثیر امور منفی قرار دهد. برای بچه‌ها این موضوعات غیرقابل هضم است. کودکان این افراد را می‌بینند و می‌خواهند کارهای آنها را تقلید کنند. پس آزادی فردی با تمام احترامی که برایش قائلم؛ باید به نفع آزادی جمعی و وفاق اجتماعی محدود شود. وگرنه فضای جامعه با جنگل فرقی نخواهد داشت. این محدودیت فردی به نفع اجتماع دستاورد تمدن است و در تمام دنیا به شکل‌های مختلف و با توجه به بستر‌های فرهنگی اعمال می‌شود. اینجا ایران است، کشوری شهیدپرور با ارزش‌هایی مشخص و فرد باید رفتار درست در چنین جامعه‌ای را تشخیص دهد. این به این معناست که فرد باید کمی روی خواسته‌های شخصی خود پا بگذارد تا مانع از آسیب به یک فرهنگ شود.

ارتباط دقیق بین خالکوبی و سرخوردگی یا گره‌های روانی چیست؟ و آیا اصولا رابطه‌ای میان گره‌های روانی با اندامی از بدن که برای خالکوبی انتخاب می‌شود؛ وجود دارد؟

خالکوبی بیشتر در بین کسانی رواج دارد که از عقده‌های سرکوب شده روانی رنج می‌برند و ریشه در تمایل فرد به نمایش خود دارد. من آن را حاصل توهم فرد درباره دیده نشدن خود می‌دانم. از بین جوانانی که برای این موضوع به من مراجعه کرده‌اند عده‌ای از افسردگی رنج می‌برند، عده‌ای دیگر میل به دیده شدن دارند و انگیزه بخشی از آنها اعتراض نا‌آگاهانه به خانواده یا جامعه است.

بسیاری از موارد به خصوص در سنین پایین‌تر تنها یک تقلید کورکورانه از مد و موجی در جامعه است. بعضی از مراجعین اظهار کردند که چون همکلاسی‌ها و دوستان من اقدام به این عمل کردند من نیز به انجام خالکوبی ترغیب شدم. افسردگی‌های مزمن شدید معمولاً افراد را به این سمت و سو هدایت می‌کند زیرا خالکوبی در هر حال شیوه‌ای از خودآزاری محسوب می‌شود. فرد در این پروسه متحمل دردی می‌شود که ضرورتی ندارد. مورد مشابه مربوط به کسانی است که می‌خواهند خودکشی کنند. آنها با بریدن پوست خود ایجاد درد می‌کنند تا درد درونی را تسکین دهند و ترس از خودکشی را کمتر کنند.

در مورد ارتباط بین عقده‌های روانی و محل خالکوبی هنوز نیاز به تحقیقات مفصل هست. اجمالا می‌توان گفت خالکوبی اطراف اندام‌های حساس بیشتر مورد توجه دختران است و حاصل گره‌های روانی مرتبط با مسائل عاطفی آنهاست. خالکوبی روی ساعد را اغلب می‌توان با خشم‌های سرکوب شده مرتبط دانست. بازو بیشتر در جهت نشان دادن قدرت یا خشونت مورد خالکوبی قرار می‌گیرد و خالکوبی‌ها روی گردن میل به خود‌آزاری بیشتر را منتقل می‌کند.

علت‌های ایجاد این سرخوردگی‌ها هم برای هر شخص متفاوت است. توصیه‌ی من مشورت با یک روانشناس پیش از انجام خالکوبی است. شاید او نگاه فرد به این موضوع را تغییر دهد و مشکل را ریشه‌ای‌تر حل کند.

با توجه به تجربه‌های مستقیم شما از سایر نقاط دنیا؛ نگاه به خالکوبی در کشور‌هایی که این مد و موج را ایجاد کرده‌اند چگونه است؟

تجربه من در کشورهای مختلف نشان می‌دهد موضوع خالکوبی در اغلب کشورها پذیرفته شده نیست. حتی بعضی از کشورها قوانین بازدارنده‌ای برای ممانعت از خالکوبی در سنین زیر 18 سال وضع کرده‌اند و این به آن معناست که حتی در سایر نقاط جهان سعی بر جلوگیری از اشاعه این موضوع می‌شود. اخباری که از کانادا و امریکا به گوش من می‌رسد این است که مدارس به شدت درباره این موضوع سخت‌گیری می‌کنند. در همه جای دنیا کسی که روی بدن خود خالکوبی دارد؛ انسان قابل اعتمادی تشخیص داده نمی‌شود و اغلب با مشکل اشتغال مواجه می‌شود یعنی در یک مصاحبه شغلی تتو هم‌طراز با مصرف الکل یا مواد مخدر جزو نکات منفی قلمداد می‌شود. هیچ جای دنیا کسی که روی بدن خود خالکوبی دارد نمی‌تواند خون اهدا کند یعنی این موضوع از نظر پزشکی قابل پذیرش نیست. یا اگر در یک فروشگاه دزدی اتفاق بیفتد؛ معمولاً کسی که بوی سیگار یا الکل می‌دهد یا تتو روی بدن خود دارد؛ اول مورد بازجویی قرار می‌گیرد بعد افراد دیگر را بررسی می‌کنند. این تجربه مستند من از سالیان سال زندگی در خارج از کشور است. گرچه در سایر نقاط جهان ارتباطات اجتماعی به شکلی است که بر مبنای احترام متقابل اتفاق می‌افتد و کسی حق مسخره کردن کسی را ندارد اما ندیدم به راحتی با کسی که تتو روی بدن خود دارد؛ ارتباط برقرار کنند و دوست شوند. یعنی فرد را به عنوان انسانی مشکل‌دار می‌بینند.

می‌توانم اذعان کنم؛ موجی که به‌ عنوان خالکوبی در ایران ایجاد شده است؛ ناآگاهانه است. جوانان فکر می‌کنند در آن سوی دنیا چه خبر است درحالیکه این موضوع در تمامی نقاط جهان تقبیح شده است. البته فراموش نکنیم که بحث ما مربوط به آسیب‌شناسی این پدیده در سطح کلان آنهم با علامات بسیار عجیب و غریب و توهم‌زا است. من به تک‌تک افرادی که دلیل و عقیده‌ای غیر از این مطالب برای تتو روی بدنشان دارند؛ احترام می‌گذارم و قصد جسارت ندارم اما امیدوارم همه ما به درک حیات جمعی و مصلحت اجتماعی برسیم.

انگیزه‌ها از انجام خالکوبی متفاوت بیان می‌شوند. در یک دسته‌بندی چطور می‌شود آنها را تفکیک کرد؟

بطور خلاصه درصد کمی از مردم دنیا ازجمله کشور عزیزمان برای تفریح یا کنجکاوی و تجربه‌‌ای تازه‌ دست به این کار می‌زنند. همیشه هم بین نشان دادن یا ندادن خالکوبی خود مردد هستند. بنابراین خالکوبی را به صورت یک اثر کوچک در بغل مچ پا یا روی شانه انجام می‌دهند تا راحت‌تر پوشانده یا پاک شود. درصد ناچیز دیگری هم به بهانه اعتراض این کار را می‌کنند که البته بیشتر حاصل شور و هیجانات جوانی است. این افراد با گذشت زمان تغییر سلیقه و عقیده می‌دهند و در درازمدت متوجه می‌شوند اعتراض به این شکل راه به جایی نمی‌برد. لذا این گروه هم خیلی زود پشیمان می‌شوند. اما عمده‌ی این افراد را کسانی تشکیل می‌دهند که هویت و فردیتشان شدیدا زیر سوال است. این موضوع در‌کنار نداشتن الگوی رفتاری مناسب، نیاز به توجه و دیده شدن و درهم‌ریختگی روحی و روانی به تقلید کورکورانه منتهی می‌شود. ریشه همه‌ی اینها برمی‌گردد به سابقه افسردگی، عقده‌های سرکوب‌شده، اضطراب، خود‌ناپذیری و قهر با خود که به شکل تتو، تراشیدن موی سر، استفاده غیرمتعارف و زیاد از بدلیجات و کندن پوست دست و ناخن نمود پیدا می‌کند.

غیر از خالکوبی؛ ما به کرات با پدیده تتو کردن مواجهیم. تتو به عنوان یک پدیده‌ی زیبایی‌شناسانه یا اجتماعی که روز به روز همه‌گیرتر می‌شود؛ چطور قابل بررسی است؟

در مجموع تتو به غیر از موارد بسیار نادر که با نظر متخصصین برای ترمیم ترک‌ها و آثار پوستی به‌جا مانده از برخی بیماری‌ها توصیه می‌شود، در سایر موارد قابل حمایت، توجیه، توصیه یا پذیرش نیست. ضمن اینکه عوارض پزشکی هم به دنبال دارد. من به آزادی فردی احترام می‌گذارم و فکر می‌کنم اگر فردی با سلامت روانی کامل این کار را انجام دهد مطلب خیلی جدی نیست اما اگر موضوع در اجتماع شایع شد باید ریشه‌یابی و درمان شود. وقتی انجام یک عمل یا بروز یک نشانه‌ی مشترک مثل تتو یا ایجاد زخم‌های خودآزارانه بین افرادی که آسیب‌های روانی دارند در بستر اجتماع شایع می‌شود، روانشناسان و جامعه‌شناسان نگران می‌شوند حتی اگر یک مد و تقلید باشد. زیرا بسیاری از کسانی که به قصد تقلید از سوپراستار‌ها در جریان یک مد قرار می‌گیرند؛ نمی‌دانند همین سوپراستار‌هایی که با هزاران ترفند خود را مطرح کرده‌اند؛ بعد از مدتی از دیده شدن خسته و بیزار می‌شوند و زیر کلاه و عینک و چتر سعی در پنهان کردن خود دارند.

https://www.ilna.news/%D8%A8%D8%AE%D8%B4-%D9%81%D8%B1%D9%87%D9%86%DA%AF-%D9%87%D9%86%D8%B1-6/432888-%D8%B9%D9%84%D8%A7%D9%82%D9%87-%D8%A8%D9%87-%D8%AE%D8%A7%D9%84%DA%A9%D9%88%D8%A8%DB%8C-%D9%86%D8%B4%D8%A7%D9%86%D9%87-%D8%A7%D8%B9%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D8%B6-%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%DB%8C%D8%A7-%D8%A8%DB%8C%D9%85%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%B1%D9%88%D8%A7%D9%86%DB%8C